Aefke ten Hage
Ik besloot mijn leefstijl om te gooien
Toen Aefke ten Hagen (43) zag dat er bij Lister een baan was voor een webredacteur bij team communicatie, twijfelde zij geen moment. De combinatie tussen haar passie schrijven en online communicatie in een omgeving waar aandacht en zorg is voor mensen met een psychiatrische kwetsbaarheid was voor haar goud. ‘Ik wist dat ik me daar thuis zou voelen’.
Tien jaar stabiel
‘Ik ga echt niet zelf met mijn verhaal in het personeelsmagazine´, zei ik nog tegen mijn leidinggevende Margot van Lange. Maar kwetsbaarheden komen op alle plaatsen en mogelijke manieren voor. Zo ook bij Team Communicatie en daarom heb ik ervoor gekozen mijn verhaal toch te delen.
Ik was al bijna tien jaar stabiel op het moment dat ik bij Lister solliciteerde en het leek dan ook niet relevant om te benoemen dat ik zelf gediagnosticeerd was met een bipolaire stoornis. Ik ben – achteraf – in bepaalde periodes van mijn leven ernstig depressief en zwaar manisch geweest. Op mijn dertigste is bij mij een bipolaire stoornis geconstateerd. Ik besloot toen mijn leefstijl om te gooien omdat ik het zonder medicatie wilde ‘kunnen’. Ik stopte acuut met alcohol drinken omdat ik geregeld meer dronk dan goed voor me was, ging met regelmaat sporten en stapte elke ochtend op de fiets naar mijn werk. Maar toch raakte ik destijds in een enorme depressie. Toen ik daar met behulp van medicatie en een opname ben uitgekrabbeld, bleek ik nog steeds een baan en een relatie te hebben. Ik merkte dat openheid over mijn kwetsbaarheden goed bij me paste – iets dat ik net na de diagnose nog niet durfde – en in veel gevallen werd daar goed op gereageerd.
Roze wolk
Eigenlijk ging het heel lang prima met mij. In tien jaar tijd had ik zo mijn kleine ups-and-downs, maar ik bleef altijd werken. Dat vond ik leuk en gaf me structuur. Ik heb het altijd fijn gevonden om met mensen samen te werken en sociale contacten te onderhouden. Ik heb in mijn vrije tijd het boek Koosje geschreven over mijn ervaringen met de bipolaire stoornis. Dit deed ik onder mijn pseudoniem omdat ik er nog niet aan toe was om onder mijn eigen naam te publiceren. Ik wilde mijn kennis graag delen, omdat het mij goed lukte om stabiel te blijven. Zelfs na de geboorte van mijn zoons bleef het goed gaan. Mijn omgeving was extra alert omdat ik een grote kans had op een postnatale depressie, maar ik bleef op mijn roze wolk. Ondanks de gebroken nachten en het chronische slaapgebrek.
Vertrouwen en vrijheid
Maar toch ging het na tien jaar mis en ik durfde me niet ziek te melden omdat ik me schaamde. Ik kon niet meer voor mijn kinderen zorgen en werd overspoeld door een groot en beangstigend gevoel van schuld. Langzaam veranderde dit gevoel in een donkere, mistige deken totdat de lucht weer wat opklaarde. Ik heb alle ruimte gekregen om te werken aan mijn herstel en ik had af en toe contact met collega’s. Voor mij was het prettig om in contact met mijn werk te blijven. Verder ben ik heel intensief ondersteund door het IHT (Intensive Home Treatment van Altrecht) en dat heeft zowel mij als mijn gezin goed gedaan. Ik wilde alle hulp aanpakken om beter te worden, zelfs als dat betekende dat er om de dag iemand bij mij thuis kwam kijken hoe het ging. Het is geweldig dat ik ondanks mijn ziek zijn bij Lister kan blijven werken. Dat betekent dat er vertrouwen is in mijn herstel en dat alles goed komt.
Ik ben blij dat ik op alle mogelijke manieren steun heb gekregen van de organisatie. Zo werkte het voor mij goed om af en toe langs te komen, over het werk te praten en mijn taken geleidelijk aan weer op te pakken. Eerst vanuit huis, daarna een paar uur op kantoor totdat ik uiteindelijk al mijn uren weer werk. Hier krijg ik alle vrijheid in. Ik ga nu weer vol vertrouwen aan de slag en weet nu ook weer uit eigen ervaring dat iedereen kan herstellen.